Πολλή κουβέντα γίνεται για την απόκτηση του Σωκράτη Παπασταθόπουλου. Για το αν μας έκανε, για το αν είναι κλικαδόρος, για το γεγονός πως αποδοκιμάστηκε πριν από καιρό στο Καραϊσκάκη. Προσωπική εκτίμηση: Αν δεν ήταν Έλληνας, θα βγαίναμε στα μπαλκόνια με τις μάσκες (safety rules) και τα καπνογόνα για να πανηγυρίσουμε τη μεταγραφάρα. Εδώ το καλοκαίρι πανηγυρίζαμε την απόκτηση του γερο-ξωμάχου Ραφίνια.
Προσωπικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση η πραγματοποίηση της μεταγραφής, καθώς ο Παπασταθόπουλος έχει ακόμη καλό όνομα στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και άνετα θα έβρισκε ένα καλό συμβόλαιο – ίσως όχι σε πρωτοκλασάτο σύλλογο, αλλά σίγουρα σε ένα καλύτερο πρωτάθλημα από το Ελληνικό. Δεν πίστευα οτι θα έρθει σε αυτή τη χρονική στιγμή, αλλά να που η πραγματικότητα είναι διαφορετική και ο Έλληνας αμυντικός φόρεσε τα ερυθρόλευκα.
Πάμε να δούμε λίγο γιατί είναι παράλογη αυτή η κουβέντα.
Βιογραφικό: 4 χρόνια Ιταλία (Τζένοα – Μίλαν), 7 χρόνια Γερμανία (Βέρντερ – Ντόρτμουντ), 2 χρόνια Αγγλία (Άρσεναλ). Σε 12 χρόνια εκτός Ελλάδας, σχεδόν 300 συμμετοχές σε πρωταθλήματα απείρως καλύτερα από το Ελληνικό. Την ίδια στιγμή όταν ανακοινώθηκε ο Σεμέδο, με μία γεμάτη χρονιά στη Σπόρτινγκ (μετά από 2 δανεισμούς σε Ρέους και Σετούμπαλ) και 4 συμμετοχές στην Βιγιαρεάλ, παρουσιάστηκε ως μια τεράστια μεταγραφή, βόμβα κλπ κλπ. Αλλάξτε το όνομα από «Παπασταθόπουλος» και βάλτε οτιδήποτε σε «-ίνιο» ή οτιδήποτε ξενικό και κάντε τη σύγκριση.
Κατάσταση: Η τελευταία του χρονιά στη Ντόρτμουντ δεν ήταν ότι καλύτερο και στην Άρσεναλ – ειδικά με τον Αρτέτα – δεν πέρασε και πολύ καλά. Μπορεί να βοηθήσει; Αυτό έλειπε: Ξοφλημένος δεν είναι, δικαιώματα για την εξωγηπεδική του ζωή δεν έχει δώσει, πιστεύω πως μπορεί να κάνει τη διαφορά στην άμυνα μας όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Εκτιμώ πως θα είναι έτοιμος γρήγορα και από τη νέα σεζόν θα είναι σημείο αναφοράς για την άμυνα μας.
Είναι κλικαδόρος και θα δημιουργήσει θέμα στα αποδυτήρια: Αυτή η «ανησυχία» που διαβάζω δεξιά αριστερά στα ερυθρόλευκα στέκια, δημιουργήθηκε έπειτα από το – σχετικά πρόσφατο – επεισόδιο με τον προπονητή της Εθνικής Ελλάδας, τον κύριο Τζόνι Φαν ‘τ Σχιπ. Ο συγκεκριμένος προπονητής έχει καθαρίσει από την εθνική ομάδα Μανωλά, Παπασταθόπουλο, Σιόβα και παίζει με Σβάρνες, με Κυριάκους Παπαδόπουλους (ποτέ δε θα ξεκρεμάσεις το ταγάρι απ’τον ώμο ρε κουτοκρίαρο) και με όποιον του πουν τα μανατζεράκια των εξυγιαντών. Είναι αστείο να λέμε οτι ο Παπασταθόπουλος χάλασε το κλίμα στην εθνική ομάδα, που είναι ένα μπουρδέλο και μισό από τότε που έφυγε ο Φερνάντο Σάντος. Έπειτα, αν δημιουργήσει θέμα, υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για αυτά τα θέματα στην ομάδα και θα πράξουν τα δέοντα. Όπως ισχύει και για κάθε ποδοσφαιριστή, παλιό ή νέο.
Έχουμε ήδη πλήρη άμυνα: Σεμέδο, Σισέ, Μπα και πίσω τους Αβραάμ. Γεγονός, για Ελλάδα μια χαρά αμυντική γραμμή είναι, αν και είναι τρομακτικά επιρρεπείς σε γκέλες όλοι τους – ίσως και από υπερβολική αυτοπεποίθηση. Όπως και να’χει, ίσως όντως η απόκτηση του Παπασταθόπουλου να μην έμοιαζε αναγκαία, σαν “πρώτη προτεραιότητα”. Ωστόσο ας μην ξεχνάμε οτι είναι πολύ πιθανόν κάποιος από τους Σεμέδο, Σισέ ή Μπα θα χαιρετήσει σύντομα (ίσως το καλοκαίρι – για τον Σισέ το παλεύουν ήδη) ενώ και ο Αβραάμ θα σταματήσει σύντομα. Επίσης, το οτι ο Παπασταθόπουλος ήταν ελεύθερος αυτή τη στιγμή είναι συγκυρία που δε μπορείς να την προσπεράσεις εύκολα.
Τι παραπάνω μπορεί να δώσει: Περισσότερη σταθερότητα στην άμυνα μας στην Ευρώπη. Κοιτάζουμε την Ελλάδα, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο μέτρο σύγκρισης. Στην Ευρώπη, σε 36 αγώνες με Μαρτίνς στον πάγκο (άρα λίγο πολύ με τα ίδια πρόσωπα), η άμυνα μας έχει τα κάτωθι νούμερα:
2018-2019 = 12 αγώνες, 10 γκολ παθητικό
2019-2020 = 16 αγώνες, 19 γκολ παθητικό
2020-2021 = 8 αγώνες, 10 γκολ παθητικό
Συνολικά 39 γκολ, πράγμα που σημαίνει σε απλά Ελληνικά οτι τρώμε γκολ σε κάθε αγώνα. Αυτό ψάχνουμε να βελτιώσουμε και αυτή είναι η λογική της απόκτησης του Παπασταθόπουλου, ενός παίκτη ήδη έτοιμου και ψημένου στα μεγαλύτερα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.
Τι να τον κάνουμε τον ΑΕΚτζή: Είναι γεγονός οτι σα λαός δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Λέμε “τι να το κάνουμε το χανούμι” για τον Παπασταθόπουλο που είναι εκτός Ελλάδας σχεδόν σε όλη του την καριέρα, πλην 2 χρόνων στην ΑΕΚ και 1 χρόνου δανεικός στη Νίκη Βόλου, και από την άλλη υπάρχει κόσμος που λέει “πάρτε τον Λιβάγια τον παικταρά που τα έσπασε με την ΑΕΚ”. Άκρη δε βγάζει άνθρωπος με εμάς. Βασικά ας είναι ότι θέλει, αν μας βγεί περίπτωση Μανωλά ή Τζεμπούρ, ας δηλώνει ότι θέλει: Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης.
Και στην τελική γιατί αυτόν και όχι κάποιον άλλον: Γιατί Ιανουάριο μήνα παίκτη με το βιογραφικό του Παπασταθόπουλου και ελεύθερο απλά δεν βρίσκεις. Και με τα τωρινά δεδομένα – και οικονομικά αλλά και την κατάσταση με τον COVID (που σημαίνει λιγότερα έσοδα κλπ κλπ), τέτοιες μεταγραφές μόνο ευκαιριακά κάνεις: Πολύ καλά έκαναν λοιπόν που κυνήγησαν την μεταγραφή και μένει ο Σωκράτης να φανεί άξιος της εμπιστοσύνης που του έδειξαν.
